Je gaat vanzelf vooruit, je neus achterna. Onderweg heb je alle tijd om je ogen en oren de kost te geven. Het spoorboekje is maar een suggestie, dat is altijd al zo geweest. Je bestemming komt vanzelf op je pad.

De kunst is, om te vergeten dat de rails er al liggen. Dat ze maar twee kanten op wijzen, heen en terug, perfect parallel aan elkaar. Er is nu eenmaal een soort van orde nodig om het dagelijks leven wielen te geven.

De echte reiziger weet, de mooiste momenten komen niet voort uit de geijkte route. Het ongewisse spontane; daar zit het goud.

In de ongerijmde poëzie. Symfonieën, ontstaan zonder dirigent en bladmuziek. Taart, gebakken zonder recept. Als er ineens slingers hangen en er wordt gedanst, terwijl niemand weet welk feest we eigenlijk vieren.

Dat zijn de mooiste. Onmogelijk te organiseren, niet van tevoren te plannen. Je kan er alleen maar open voor staan als het op je pad komt. Maar dan moet je toevallig wel net je ogen open hebben.

PerronGeluk gaat over de schoonheid van het ongeplande geluk. Er is meer dan genoeg moois om te vieren, voor wie het wil ontvangen. Zelfs nu. Juist nu.

Je hoeft alleen maar een kaartje te kopen en in te stappen.